'Vliegen is zó leuk!'

En dan is het moment aangebroken dat je afscheid moet nemen. Maandag 8 februari op Schiphol. Het moment dat je een laatste knuffel en kus kan geven en dan voor een tijdje uit het zicht verdwijnt. Uiteraard bestaat er skype, maar een virtuele knuffel voelt toch niet zo vertrouwd als die knuffel in het echt. De dagen voor Schiphol had ik al van iedereen afscheid genomen, maar in Amsterdam besef ik het pas echt. ‘Dag mama, dag Rob, ik hou van jullie!’

Ik loop door de poortjes en heb al spijt dat ik niet langer afscheid genomen heb. Ik had nog een keer willen knuffelen, nog een laatste kus, nog een paar woordjes willen zeggen, maar het is tijd om het avontuur te beginnen. Samen met Maaike loop ik door de douane en daarna hebben we nog wat tijd om rond te lopen op Schiphol omdat ons vliegtuig vertraging heeft.

Rekenen is niet mijn sterkste kant, maar als we één uur vertraging hebben en we daardoor om 19:35 aankomen in London Heathrow en onze vlucht om 19:50 vertrekt, betekent dat dat we onze vlucht zullen missen. Tijdens onze vlucht zitten we al te bedenken wat we moeten doen en wanneer we de volgende vlucht zouden kunnen hebben. Eenmaal aangekomen bij de ‘ik-heb-mijn-vlucht-gemist-balie’ in London, krijgen we te horen dat we de volgende dag om 18:00 uur pas een volgende vlucht richting Johannesburg zullen hebben. We krijgen een overnachting in een hotel, we kunnen dineren en ontbijten in het hotel, we krijgen vouchers voor wat lekkers en we krijgen een overnachtingspakketje mee. Dat overnachtingspakketje bestaat uit een groot t-shirt (slim bedacht), een tandenborstel en tandpasta (heel fijn), een scheermesje en scheergel (handig als je een date hebt), een shampoo en douchegel ineen (nooit begrepen want ze hebben twee verschillende functies naar mijn mening), deodorantstick (die bij mij helaas al kapot was) en een kam (welke vrouw gebruikt er überhaupt een kam voor iets anders dan een scheiding in het haar te maken?). Maar goed. Gelukkig had ik zelf schoon ondergoed en sokken in mijn handbagage zitten, want daar had ik eigenlijk het meeste behoefte aan.

Na een stevig ontbijt van spek, eieren, witte bonen in tomatensaus, een croissant met jam en yoghurt met fruit, vertrokken we naar de luchthaven. We moesten om 12 uur de kamer uit dus we hadden tijd genoeg om ons te vermaken op het vliegveld. We wilden graag regelen dat we van Johannesburg naar Walvisbay konden vliegen in plaats van naar Windhoek. In Windhoek zouden we namelijk moeten overnachten en de dag erna met de bus 5 uur door de woestijn moeten rijden. Van Walvisbay naar Swakopmund is maar 30 minuten rijden, dus dat was veel gunstiger voor ons.

Dus wij naar de balie van British Airways en het hele gedoe uitgelegd. Gelukkig konden ze onze vlucht wijzigen en zouden we in plaats van 4 dagen, maar 3 dagen onderweg zijn. We moesten dan wel bij South African Airways en Air Namibia navragen of onze bagage dan wel in het systeem veranderd werd. Hij verzekerde ons van een goede vlucht, connectie en alles zou wel goed komen. Uiteraard zijn we naar de hier-heb-je-alle-info-over-je-bagage-en-tickets-balie gegaan en gevraagd of ze onze bagtags wilden wijzigen. Het werd gewijzigd en de vriendelijke vrouw verzekerde ons dat onze bagage goed terecht zou komen.

We vlogen, met ons eigen schermpje in de stoel voor ons, naar Johannesburg en daarna met 16 mensen in het kleinste vliegtuig waar ik ooit heb ingezeten naar Walvisbay.

En daar stonden we dan in Walvisbay. Zonder bagage. Maaike haar koffer was nergens te zien en nee, mijn koffer ook niet.
Onze visums werden gecheckt en we kregen een telefoonnummer toegeschoven van twee vieze corrupte mannen die onze ‘friends’ wilden zijn. ‘You could be my friend if you get my suitcase!’. Vervolgens had hij niks meer te zeggen, dus liep ik snel weg van die smerige onderhandel zaakjes.

De mannen op dat vliegveld wilden maar één ding en dat was aandacht van jonge blonde blanke meisjes en verder helemaal niks. NIEMAND, op één meisje na, was daar aan het werk. Vrijwel alle mannen stonden wat om zich heen te kijken, mensen te begluren en tegen elkaar te fluisteren. Één ding is zeker, werken was daar een zelfstandig naamwoord en geen werkwoord. Het enige meisje wat wel aan het werk was, was lief, vriendelijk en hielp ons gelijk met het invullen van een ‘lost baggage’-formulier. We vertelden haar dat we onze bagage hadden gezien in Johannesburg, onze koffers waren namelijk de eersten die uit het vliegtuig kwamen. Ze moesten dus nog in Johannesburg zijn, of naar Windhoek (onze oude eindebestemming) zijn meegevlogen. Ze vertelde ons dat we de koffers morgen wel zouden hebben. Dat stelde ons nogal gerust.

6 dagen gingen voorbij zonder koffers. 6 dagen. Ik had niet gedacht dat 6 dagen geen koffer hebben zo een grote impact op me kan hebben. Rust en geduld zijn de kernwoorden in dit gebied. En dat heb ik in deze paar dagen echt al veel beter onder de knie gekregen dan 21 jaar in Nederland.

Tot op de dag van vandaag hebben we nog steeds geen koffers. De koffers waren zoek en ze wisten niet waar ze konden zijn. Dagen liggen piekeren, nieuwe kleren en benodigdheden kopen, hopen dat ze de koffers terugvinden, naar het strand lopen en orange is the new black kijken vulden mijn dagen. Ik heb heel wat frustraties in mijn hoofd gehad, maar ook mezelf weer tot rust kunnen brengen. Ik kan niet meer doen dan ik nu al doe. Ik kan beter genieten van het heerlijke weer en die rust om me heen kan ook positieve gevolgen hebbe. Niet altijd hoeven rennen, je verplichtingen nakomen of 24/7 aan je telefoon en laptop vastgeplakt zijn, is ook een keer heerlijk. Ik ga hier wat afstand doen van de drukte en stress waar ik altijd in verzeild raak. Ik ga genieten van een boek lezen, genieten van mijn gedachten, genieten van dit stuk te typen, genieten van mijn nagels lakken en genieten van series kijken. In Nederland had ik niet eens tijd om elke dag GTST te kijken. Ik moest in het weekend gewoon een dag inplannen om alle afleveringen terug te kijken. En hier heb ik gewoon al een heel seizoen Orange is the new Black kunnen kijken en wat vind ik dat heerlijk!

Gelukkig zijn Carmen, haar man en haar ouders heel vriendelijk en helpen ons overal mee. Het is een hele geruststelling dat we hier mensen hebben die we ‘kennen’ en die constant voor ons klaarstaan.
Door al die stress, heb ik nog niet aan mijn avontuur kunnen beginnen zoals ik me die heb voorgesteld.

Ik wacht in spanning af op mijn koffer.

Liefs, Danee